|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Zasadniczo wykonuje to samo zadanie, co metoda lecz dla określonego użytkownika. Różnica pomiẹdzy programem wywołującym a użytkownikiem jest taka, że ten pierwszy jest tym, który obecnie używa komponentu. Żądanie użytkownika może odnosić siẹ do każdego użytkownika, który ma dostẹp do serwera — niekoniecznie tego, który odpowiada za bieżące wywołanie. Mechanizm wyrównywania obciążenia komponentu (CLB) Niestety, obecna strategia komponentowa Microsoftu nie potrafi dostosować siẹ do wymogów i potrzeb dużych korporacji lub dużych obciążeń, tak charakterystycznych dla Internetu. Co siẹ stanie, jeżeli aplikacja, którą tworzysz, nie uruchomi siẹ na pojedynczym serwerze, nie zadziała dla każdego w firmie, bez wzglẹdu na to, jak bardzo wydajną ją uczynisz? Pomyśl, co mogłoby siẹ stać, gdyby twoja elektroniczna witryna handlowa nagle przestała działać z powodu obciążenia wywołanej przez szał świątecznych zakupów. Coś takiego przydarzyło siẹ już niektórym firmom. Krótko mówiąc, komponenty niezbyt dobrze dostosowują siẹ do obecnych wymagań związanych z możliwymi obciążeniami, jak również z dużą ich zmiennością. W tym momencie, powinieneś siẹ martwić nie tylko o dostrojenie samej aplikacji, ale również o sposób jej pracy na wielu serwerach. Okazuje siẹ, że możliwość skalowania jest jedną z najważniejszych przyczyn używania COM+. Być może, że twoja aplikacja bẹdzie musiała działać na wielu serwerach, lecz użycie COM+ pozwala użytkownikowi sądzić, że jego wersja aplikacji jest uruchamiana na tej samej maszynie. Technologia ta to wyrównywanie obciążenia komponentu (CLB) ― możliwość przy- działu użytkowników do serwera, który najlepiej potrafi obsłużyć żądania ich komponentów. Uwaga CLB nie stał się częścią Windows 2000, lecz jest ważną częścią COM+. Microsoft zdecydował się na usunięcie tego mechanizmu ze swojego systemu operacyjnego i udostępnienie go w postaci oddzielnego produktu (CLB wchodzi w skład pakietu Microsoft Application Center 2000). Ta część rozdziału opiera się na wersji mechanizmu CLB, który początkowo firma Microsoft udostępniała wraz z Windows 2000, a która później 112 COM+. Kompendium programisty została udostępniona jako oddzielny pakiet do pobrania dla beta- testerów. To jest część wyłącznie teoretyczna, która pomoże ci zrozumieć sposób, w jaki CLB jest powiązany z COM+ jako całością. Nie powinieneś używać tych informacji do pisania aplikacji — upewnij się, że posiadasz obecnie wydaną wersję CLB i dopiero tej wersji używaj do pisania aplikacji. W kolejnych podrozdziałach przyjrzymy siẹ pewnym zagadnieniom pracy z aplikacjami wie- loserwerowymi. W pierwszej czẹści zostaną omówione cele, jakie CLB próbuje osiągnąć. W kolejnej przyjrzymy siẹ teorii kryjącej siẹ za wewnẹtrznymi metodami pracy mechanizmu wyrównywania obciążenia. Na koniec przyjrzymy siẹ niesprawnym serwerom. COM+ udostẹp- nia pewne techniki służące do rozwiązywania tego problemu. Cele mechanizmu wyrównywania obciążenia Aplikacje przedsiẹbiorstwa muszą obsługiwać dużą liczbẹ użytkowników, którzy mogą mieć, lub nie, łatwy dostẹp do serwera. Ta sama aplikacja, która umożliwia pracownikowi działu sprzedaży przyjmowanie zamówień przez telefon, musi poradzić sobie z pracownikami tego działu znajdującymi siẹ w podróży lub nawet przebywającymi za granicą. Faktycznie, wraz z pojawieniem siẹ Internetu, sprzedawca nie musi nawet być człowiekiem ― może to być program komputerowy znajdujący siẹ na drugim końcu linii obsługi klienta. Wiẹc, pierwszym ce- lem mechanizmu wyrównywania obciążenia jest danie aplikacji możliwości rozrastania siẹ, by mogła pracować równie dobrze zarówno na jednym, jak i na kilku serwerach. Sprzedawcy w podróży oraz użytkownicy, którzy nawiązują kontakt z twoją firmą przez Internet, mają jedną cechẹ wspólną: korzystają z połączeń telefonicznych, które w każdej chwili mogą ulec zerwaniu. Ostatnie artykuły zamieszczane we wszystkich wydawnictwach branżowych pokazały, że firmy potrzebują mechanizmu „odporności na błẹdy” dla aplikacji pracujących w trybie online. Niektórzy użytkownicy rozważają możliwość zaprzestania używania Internetu z powodu niewystarczającego poziomu obsługi, którego doświadczyli w przeszłości. Pomyśl, jakie spowodowałoby to straty, gdyby pracownik działu sprzedaży nie mógł śledzić na bieżąco zawartości firmowej bazy danych. Drugim celem mechanizmu wyrównywania obciążenia jest tworzenie aplikacji, które potrafią nie tylko tolerować awarie serwera, ale również sprawiają, że są one niewidoczne dla klienta (przynajmniej w takim stopniu, w jakim jest to możliwe). Ostatecznie, strategia wyrównywania obciążenia COM+ jest zaprojektowana tak, by ułatwić pracẹ z uzupełniającymi siẹ technologiami. Dlatego ważne jest, aby tworzone przez ciebie aplikacje działające na poziomie przedsiẹbiorstwa potrafiły współpracować z rozwiązaniami dostarczanymi przez inne firmy. Rozdział 3. Wyjątkowe cechy COM+ Jak działa mechanizm wyrównywania obciążenia? 113 W przeszłości klient kontaktowałby siẹ bezpośrednio z serwerem, by uzyskać dostẹp do zawartości bazy danych (sprawdzić coś, dopisać nowy rekord lub go zmodyfikować). Takie podejście problem. Jest nim to, że klient musi znać konkretną nazwẹ serwera oraz, bardzo czẹsto, również jego lokalizacjẹ. Oczywiście, jeżeli uruchamiasz aplikacjẹ na wielu serwerach, może to stać siẹ przyczyną problemu zarówno dla administratora sieci, jak i autora aplikacji. COM+ ma inne podejście do problemu dostẹpu. Zamiast łączyć siẹ z serwerem, klient uzyskuje dostẹp do routera. Router, na podstawie własnych informacji na temat dostẹpności poszcze- gólnych serwerów, łączy użytkownika z najbardziej dyspozycyjnym i najmniej obciążonym serwerem. Router cały czas otrzymuje informacje kontrolne na temat dostẹpności poszczegól- nych serwerów. W tym celu korzysta z mechanizmu śledzenia czasu reakcji, który ułatwia mu [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Podobne
|