|
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
się coś z twojej strony. Możesz przynajmniej powiedzieć, że znajdziesz jej wy- godne miejsce odpoczynku na starość, możesz chociaż zadbać o jej sytuację materialną w przyszłości. Cały pokój pulsował bezgłośnym gniewem Davida. Diana wiedziała dobrze, że Prescott chce, aby wreszcie sobie poszła. Powiedziała już dosyć. Wstała więc, ale zaraz usiadła z powrotem. - Właściwie... to sprowadziło mnie tu co innego. Bóg jeden wie dlaczego, ale ta stara kobieta cię kocha. Pieniądze nie są najważniejsze. Czasami wystarczy okazać trochę uczucia drugiemu człowiekowi... - Co zatem proponujesz? - warknął z ironią. - Wydaje się, że masz receptę na wszystko. Diana wzięła głęboki oddech. - Przede wszystkim, mógłbyś pokazać się na przyjęciu. Są tam wszyscy oprócz ciebie. - Załóżmy, że nie przyjmuję zaproszeń w ostatniej chwili. - Przykro mi, że nie zaprosiłam cię wcześniej, ale myślałam, że nie pochwalisz tego pomysłu. - 75 - S R Odwrócił się na pięcie i podszedł do okna. Dawna powozownia rozbrzmiewała gwarem i muzyką. - Pewnie i tak bym nie przyszedł. Nawet jeśli zaprosiłabyś mnie jako pierwszego. - Czy to twoje ostatnie słowo? Wiem, jak bardzo Abbie ucieszyłaby się na twój widok. - Diano! - Brzmiało to prawie jak prośba. - Muszę wracać do pracy. Czekała jeszcze, wpatrując się z nadzieją w jego plecy. Potem zrozumiała, że dyskusja jest skończona. Wstała więc z fotela i opuściła bibliotekę. Czuła się okropnie, nie tylko ze względu na Abbie. Znowu w swej bezgranicznej naiwności sądziła, że uda jej się dotrzeć do tego człowieka. Po rozmowie z nim jednak uznała, że nic nie zdoła go wzruszyć. Przyjęcie przebiegało bez zakłóceń. Po powrocie zapaliła świeczki na torcie i uroczyście wniosła go do salonu. Goście zaintonowali Sto lat". Kiedy kroiła tort, na podeście schodów zjawiła się ciemna postać. Diana pobiegła do drzwi i otworzyła je na oścież. - Wejdz, Davidzie - zaprosiła mężczyznę do środka. - 76 - S R ROZDZIAA �SMY - Wujku Davidzie, co ty tutaj robisz?! - wykrzyknęła Cissy. Diana wyczuła, że pozostali byli również zaskoczeni pojawieniem się Davida, ale wstrzymali się od komentarzy. On sam zresztą bez zwłoki podszedł do solenizantki, nie oglądając się na pozostałych. - Wszystkiego najlepszego - powiedział, pochylając się ku Abbie, aby złożyć pocałunek na jej policzku. - Jak się dzisiaj miewa moja dziewczyna? Diana powróciła do swego zajęcia, ale nie mogła oprzeć się pokusie spojrzenia w kierunku Abbie, której oczy zaszkliły się łzami. Na ten widok Dianę także ogarnęło wzruszenie. David usiadł na poręczy fotela Abbie i wręczył jej prezent. Staruszka odwinęła papier, a gdy otworzyła pudełko, łzy jak groch pociekły po jej twarzy. - Co dostałaś, Abbie? - zapytał Emmet, na co roztrzęsiona kobieta podniosła w górę dużą fotografię oprawioną w srebrną ramkę. - Ojej, przecież to ty i Andrew! - zawołała Evelyn. - To piąta rocznica naszego ślubu. - Abbie wytarła mokre oczy i zaśmiała się. - Skąd wziąłeś to stare zdjęcie, mój chłopcze? Nie pamiętam, abyśmy do niego pozowali. - Mam swoje sposoby. - David uśmiechnął się. Znać było rękę dobrego fotografa na tym zdjęciu, które zostało powiększone i wyretuszowane w fachowy sposób. Diana wiedziała, że był to upominek dobrze przemyślany i przygotowany dużo wcześniej z myślą o starej gospodyni. Abbie trzymała fotografię oburącz i promieniała. - Czyż nie wyglądamy wspaniale, ja i Andrew? Nie ważyłam wtedy więcej niż pięćdziesiąt kilo, a Andrew jest tutaj w swoich odświętnych - 77 - S R kamaszach! - W końcu postawiła ramkę na stoliku i cieszyła się jej widokiem przez resztę wieczoru. Około dziesiątej przyjęcie skończyło się. Diana żegnała towarzystwo, stojąc na szczycie schodów. Patrzyła, jak Abbie odchodzi pod rękę z Davidem, pogrążona w rozmowie. Ciągle oszołomiona nieoczekiwanym rozwojem wypadków, wróciła do mieszkania i zaczęła sprzątać. W salonie brzmiało jeszcze echo śmiechów i rozmów. Tak, to był cudowny wieczór! Wieczór niespodzianek! Wtem rozległo się pukanie do drzwi. - Może pomóc? Serce jej podskoczyło na dzwięk tego głosu. David wszedł do środka i bez zaproszenia zabrał się do sprzątania pustych naczyń. Już miała zapytać, co to znaczy, lecz w porę ugryzła się w język. W końcu była to jakaś próba nawiązania kontaktu. - Jasne. Przyda mi się pomocnik. Po chwili w salonie nie było śladów po przyjęciu. W kuchni David bez pytania zajął się zmywaniem. - Davidzie - zaczęła nieśmiało. - To, co dzisiaj zrobiłeś, było bardzo miłe. - Nie przesadzajmy. To, że zorganizowałaś to przyjęcie, również było miłe. - A więc już się nie gniewasz? - Moje zdanie nie ma znaczenia. I tak zawsze zrobisz, co zechcesz. - [ Pobierz całość w formacie PDF ] |
Podobne
|
W trosce o komfort korzystania z naszego serwisu chcemy dostarczać Ci coraz lepsze usługi. By móc to robić prosimy, abyś wyraził zgodę na dopasowanie treści marketingowych do Twoich zachowań w serwisie. Zgoda ta pozwoli nam częściowo finansować rozwój świadczonych usług.
Pamiętaj, że dbamy o Twoją prywatność. Nie zwiększamy zakresu naszych uprawnień bez Twojej zgody. Zadbamy również o bezpieczeństwo Twoich danych. Wyrażoną zgodę możesz cofnąć w każdej chwili.